Door Arjan de Lange           september 2017

Een leerling drukt een boekje in mijn handen en zegt: “Meester, wilt u in mijn vriendenboekje schrijven?” “Natuurlijk! Wat leuk”, antwoord ik. Na schooltijd schrijf ik in het K3 vriendenboekje en beantwoord ik de vragen. Wanneer ben je jarig? Wat is je lievelingskleur? En dan kom ik bij de vraag: wat wil je later worden?
Ik ben dan altijd benieuwd welke dromen mijn leerlingen hebben. Ik lees antwoorden als: profvoetballer, juf, politieagent, soldaat, kapster, etc. Deze antwoorden zijn erg leuk om te lezen. Vooral de vanzelfsprekendheid, die het handschrift uitstraalt. Volwassenen hebben daar meer moeite mee. Een antwoord als: ik ben al juf, lees ik verderop.
Wij volwassenen zijn toch al iets? Of niet? Geldt deze vraag niet voor volwassenen?
Kinderen worden gezien als mensen die groeien (letterlijk en figuurlijk), maar ben je als volwassene dan uitgegroeid? Zijn onze dromen niet realistisch?

Stel je eens voor, dat je opnieuw mag beginnen en je jouw koers (opnieuw) gaat bepalen? Wat zou je dan willen worden, zonder dat je vooraf weet hoe je daar komt? Een droom hebben is belangrijker, dan dat je vooraf weet hoe je dat concreet gaat realiseren…. Want juist door het hebben van een droom haal je het beste uit jezelf! Je ontdekt mogelijkheden onderweg.
Mijn droom is om al mijn leerlingen te ontwikkelen tot een krachtig persoon, voor het realiseren van hun geluk voor nu en later in onze maatschappij. Dat zij voor zichzelf het verschil kunnen maken, zodat zij dat ook kunnen doen voor anderen. En dat wil ik ook voor iedereen, die niet bij mij in de klas heeft gezeten.
Als je nu je antwoord mag opschrijven in het vriendenboekje achter de vraag: wat wil je later worden? Wat zou je dan schrijven?